Pauliene Mars, voorzitter van de Vereniging voor Landschap en Milieu Hattem (VLMH), reageerde 28 mei als volgt op het sportpark-besluit:
‘De parkeerdriehoekjes langs de Konijnenbergerweg zullen verdwijnen. De wijziging komt voort uit gemeentelijk beleid en is verankerd in een raadsbesluit. Er komt natuur voor in de plaats. Hiervoor is voldoende budget beschikbaar gesteld, en op uitdrukkelijk verzoek van de raad heeft de wethouder toegezegd dat de planologische omzetting hoe dan ook zal plaatsvinden.’
‘Die omzetting gebeurt echter – ondanks onze eerdere bezwaren – pas op een later moment. Maandag 26 mei zijn we door de provincie geïnformeerd dat de provinciale regelgeving van toepassing is op dit project. We hebben de raad hiervoor gewaarschuwd. Als er natuurcompensatie nodig blijkt voor de geplande ingreep, en men wil daarvoor de natuurontwikkeling op de driehoekjes en langs de nieuwe parkeerplaatsen inzetten, dan kunnen de planologische aanpassingen niet worden uitgesteld.’
Ecologische verbindingen
‘We waren positief verrast door PvdA/GL, die terecht aandacht vroeg voor de hekken rondom de sportvelden. Die staan nu vaak in bos of in bosraden en zijn daar regelmatig hoger dan is toegestaan. Dat belemmert de doorgang voor wild in het gebied.’
Laat samen bepalen niet ‘wij bepalen’ worden
‘In 2016 zijn er gezamenlijke afspraken gemaakt tussen de gemeente, sportclubs, bewoners van de Hazenakker en de Konijnenbergerweg, en de VLMH. Dat gebeurde via cocreatie: een vorm van participatie waarbij partijen samen besluiten nemen.
Voor ons was de uitkomst een compromis – ook wij hebben iets moeten inleveren. Maar: afspraak is afspraak. We steunden dan ook vanzelfsprekend het plan van de bewoners van de Hazenakker, dat gebaseerd was op dit compromis. We bleken de enige.’
‘Helaas zien we vaker dat partijen zich na het maken van afspraken toch weer onttrekken aan wat is overeengekomen. Het “geslagen paaltje” wordt dan weer uit de grond getrokken. Of dat cocreatie stilletjes wordt omgezet in informeren. Dat wil zeggen: in plaats van samen bepalen naar een eenzijdig “wij bepalen”. De raad roept dan wel “foei”, maar ondertussen wordt het beloond. Als we met zijn allen echt willen dat participatie slaagt, moet de bestuurlijke lat hoger.’
