Naar aanleiding van de oproep van RTV Hattem ‘Wie wil vertellen over nabuurschap?’, reageerde ‘Wim’. Hij wil gezien privacy niet met naam en toenaam in dit artikel worden genoemd. Zijn naam is uiteraard bij de redactie bekend.
‘Toen we hier in Hattem kwamen wonen, was er al een buurtborrel. De buurtborrel bestond en bestaat uit de bewoners om ons heen, dat zijn in totaal zeven huizen. We werden voorgesteld en gelijktijdig werd de vorige eigenaar van ons huis tot ere-lid benoemd. Zij is naar buiten Hattem vertrokken en bleef verbonden met Hattem door hier boodschappen te doen en mensen te bezoeken.
Met een buurvrouw ruilen we zoveel mogelijk onze kranten. We hebben dan vaak even contact. Zo leerden we elkaar in de loop van de jaren kennen. Na een korte opname in het ziekenhuis letten wij een beetje meer op haar en soms gaan we samen op pad met een grijper en vuilniszak om de omgeving schoon te houden.’
‘In de vijftien jaar dat we hier wonen zijn we opgenomen en dat voelt als een warm bad.
Mensen gaven ons een fijn gevoel omdat ze zeiden: “Wat leuk dat je hier bent komen wonen!” Maar ook vroegen: “Wat kunnen we voor je doen?”
Ik kende niemand. Het vrijwilligerswerk wat ik in de vorige woonplaats had, heb ik hier weer opgepakt en daardoor heb ik weer mensen leren kennen.’
Helpt dat in het ervaren van nabuurschap?
‘Ja, ik ervaar het op verschillende plekken waar ik aangesloten was en ben. Nabuurschap kan dus ook ervaren worden buiten deze buurt. Dat straalt uit. Om een voorbeeld te noemen, als vrijwilliger help ik anderen. Mijn netwerk zorgt ervoor dat ik weer mensen kan helpen die het financieel moeilijk hebben.’
Is nabuurschap veranderd door de jaren heen?
‘We hadden als familie een boerderij die door de boer , die de pacht had gekregen, werd beheerd. Mijn broer en ik hebben daar veel gelogeerd, het melken geleerd, en ook hoe je de weidegronden vrij houdt van molshopen en brandnetels, maar ook het noaberschap. De boer keek ’s avonds tijdens zijn wandeling om zich heen en zorgde voor het onderhoud van de omgeving. Hij wees een keer helemaal in de verte een boerderij aan, die hoorde ook bij de noabers. En natuurlijk de boerderijen om hem heen. Dat was het noaberschap van die buurt. Als kind wees ik toen een boerderij aan aan de andere kant, maar die hoorde er niet bij. “Die hebben hun eigen noaberschap”.
‘Een tante van mij heeft zich ingelezen in noaberschap. Ze wist er ontzettend veel van. Er is geen boek van, helaas, waardoor het langzamerhand verdwijnt wat er allemaal werd gedaan. Bijvoorbeeld, na een overlijden ging een buurman, die als eerste noaber bekend stond aanzeggen (het vertellen) en andere noabers delven het graf. Dat schetst een band, maar geeft ook sociale zekerheid. Die zekerheid ervaren wij ook nu in deze buurt. Wij hebben onze eigen manier van nabuurschap door wat wij in de buurt doen. We doen kleine dingen voor verschillende buren en dat geeft elkaar zekerheid.’
‘Tegenwoordig zijn mensen wereldwijd aan het daten, maar waarom zoek je het niet in je eigen omgeving?’
Uw verhaal
Wilt u ook vertellen over nabuurschap bij u in de buurt? Mail naar redactie@RTVHattem.nl en wij komen langs.
