De bever is een beschermde diersoort, die thuis hoort in ons waterrijke land. Lange tijd is hij er niet geweest: sinds 1826 waren ze uitgestorven in Nederland, onder andere door de jacht vanwege de pels en het vlees.
Maar sinds de herintroductie in 1988 is deze soort aan een opmars bezig: in alle provincies (behalve Noord Holland) komen er weer meerdere beverparen voor. En de soort breidt zich nog gestaag uit.
Jacht
De bever beschikt over perfect gereedschap voor zijn knaagwerk: vier vlijmscherpe, knaloranje knaagtanden die bedekt zijn met een dikke laag glazuur. Daarmee knagen ze met gemak bomen om met een doorsnede van een halve meter. De tanden groeien hun hele leven door.
Overal op het noordelijk halfrond zijn bevers bejaagd vanwege hun zeer dichte pels. Die bestaat uit verschillende lagen. Aan de buitenzijde een waterafstotende deklaag met lange, glanzende, vette haren met daaronder grijze wolharen die dicht opeen zitten. Een beverpels telt wel 23.000 haren per cm² (een mens heeft er 300 per cm²).
Bouwers
Bevers zijn bijzonder kundige bouwmeesters. Elke familie bouwt een burcht langs de oever, vaak aangevuld met dammen om ervoor te zorgen dat de burcht deels altijd onder water staat. De ingang moet altijd onder de waterspiegel blijven, terwijl voor de woonkamer altijd droogte vereist is, ook in de winter. De burcht bestaat uit op elkaar gestapelde takken, waartussen de bever modder en waterplanten aanbrengt ter isolatie.
Weggemaaid
RTV-fotograaf Klaas Kamp spotte in het voorjaar een beverfamilie en maakte opnames van de bevers en hun burcht.
Op de foto’s die hij onlangs maakte blijkt de burcht te zijn verdwenen. Sporen in het landschap wijzen op een landbouwmachine, die wellicht bij het schonen van de sloten ook de burcht heeft weggemaaid. Hopelijk heeft de bever op tijd een goed heenkomen gezocht.
