Moest u vroeger ook op de zaterdagavond om twaalf uur thuis zijn, omdat de zondag dan begon? Dat soort nostalgische gedachten kwamen boven tijdens het jubileumconcert op 16 november van de Christelijke Muziekvereniging Hattem toen het Percussie-Ensemble The Irish Blessing van Joyce Eilers Bacak speelde. Sereen en verstild werd het door een kleine groep spelers gebracht. De andere leden van het ensemble waren van het podium gestapt en luisterden met de zaal ademloos naar de klanken van hun percussie-collega’s. Het had een goed begin van de zondag kunnen zijn, maar we waren pas halverwege het concert.
Filmische klanken
Even daarvoor maakte Alkuntam van Martijn Oostra al veel indruk. De zonnestralen die de mensen wakker maken, de zonsondergang, maar ook het leven daaromheen van vreugde en dans en van het aanbreken van betere tijden, vonden hun weerklank in de muziek.
Een totaal andere ervaring was The Sunken Village van Philip Sparke, gespeeld door het A-orkest. Het was het verhaal van een verzonken stad, met Fellini-achtige beelden van de Wiessenbergsche Kolk en koeien struinend door de natuur, dat wreed onderbroken werd door een kakefonie aan geluiden met beelden van de CMH uit vroegere tijden. Waarna de rust weerkeerde en de klok van het (verdronken) stadje klonk, zoals het verhaal ook was begonnen. Je zou het een staaltje filmmuziek kunnen noemen. Niet alleen de beelden (de ‘Fellini-film’ is gemaakt door Cathelijn Veltkamp) maar het totaal nam de luisteraar mee in een bijna nostalgische beleving waarbij je, eenmaal wakker geworden na afloop, opgelucht constateerde dat het niet over Hattem ging. Alleen een orkest op z’n best kan zo’n mysterie tot leven wekken.
De avond sloot af met Spirit of Time van Otto M. Schwarz. De in april geridderde muzikant Thoby Liefers schonk dit werk aan de CMH vanuit het idee dat het in het jubileumjaar niet alleen gaat om het verleden, maar dat er ook een toekomst is, een nieuw tijdperk. Het orkest gaf zich helemaal over aan dit veelzijdige werk dat een vaste plaats verdient in het repertoire.
Niet standaard
Tussen dit alles door vertelde presentator Benita Dam tijdens de avond over de hoogte- en dieptepunten van 125 jaar CMH. Het orkest heeft veel georganiseerd en toonde bij tijd en wijle een afwijkende en uitdagende programmering, waardoor ze opviel als fanfare. Het concert De Schilderijententoonstelling dit voorjaar is zo’n voorbeeld. Een zeer dynamisch concert. Het november-jubilleumconcert was daarentegen rustig, beheerst en harmonieus, al was er wel even een typische CMH-uitspatting toen ‘the pink panther’ zelf het podium op kwam om tijdens het optreden van het B-orkest/Opstaporkest met het gelijknamige nummer in een roze outfit de zaal swingend te betoveren. De muzikaliteit viel de hele avond op, wat bij amateur-orkesten geen vanzelfsprekendheid is.
Generaties lang
Vooraf bekeken de bezoekers in de theaterzaal van de Marke de jubileumtentoonstelling met oude foto’s en krantenberichten, gedrukte agenda’s van de jaarvergadering en oorkondes uit het roemrijke verleden. Zoekend naar bekende gezichten werden verhalen gedeeld, grappen verteld en nostaligsche herinneringen opgehaald. Arjan Schrooten, voorzitter CMH, zei hierover in zijn welkomswoord: ‘Wat is het mooi om onze geschiedenis te zien. Al die leden, al die generaties die met hart en ziel de CMH gediend hebben’. En: ‘Op de allereerste ledenlijst komen we bekende achternamen tegen zoals Neuteboom, Spannenberg en Mulder. Namen en families die nog steeds verbonden of betrokken zijn bij de CMH’.
In de volle zaal zaten ook oud-leden. Sommigen zijn vanwege hun leeftijd gestopt. Zij bouwden mee aan wat het orkest nu is. Op een avond als deze overheerst de boodschap, dat een orkest met een groots verleden kan rekenen op een grote toekomst. Met honderd leden en vijf orkesten zit er voor ministens nog eens 125 jaar muziek in. De muziek stopt nooit, zoals Spirit of Time al had beloofd.
