‘Met de twaalf weken echo was alles nog goed’

 – Baby Loss Awareness Week

Van 9 oktober tot en met 15 oktober vindt wereldwijd de Baby Loss Awareness Week plaats, onderdeel van de Baby Loss Awareness Month, Oktober. Vele mensen staan in deze periode extra stil bij het verlies van hun kindje. RTV Hattem staat ook stil bij deze belangrijke week en interviewde Liesbeth, die haar kindje verloor tijdens de zwangerschap. Mensen weten nog te vaak niet hoe zij moeten reageren op het verlies van een kind, ongeacht de leeftijd van het kind. Daarom is het delen van persoonlijke verhalen zo belangrijk. Want hoe is het om een kind te verliezen?
Dit is een ingekorte versie van het interview. Het complete verhaal kunt u hier lezen en downloaden: het complete verhaal.

Hartje onvindbaar
Liesbeth: ‘Het verliezen van ons kindje was een enorme schok. De zwangerschap was al beladen, het jaar ervoor had ik ook al een miskraam gehad en als dat je overkomt kun je denk ik niet meer helemaal genieten. Je leeft dan echt van controle naar controle, om jezelf steeds weer gerust te stellen dat het goed is. Nu was met de twaalf weken echo alles nog goed, dus we waren eigenlijk gewoon heel blij. We stonden op het punt om op vakantie te gaan en er stond nog een laatste controle voor de vakantie gepland, dat voelde eigenlijk vooral als leuk. Maar toen kon ze het hartje niet vinden. Uiteindelijk werd duidelijk dat ons kindje niet meer leefde.’

Totaal van de wereld
‘Ik had totale paniek. Ik was er natuurlijk wel steeds bang voor geweest, maar ik had het toch niet zien aankomen. Eerdere zwangerschappen waren wel goed geweest en nog een miskraam, dat kon toch niet? Mijn man was er ook bij gelukkig, op dat moment. Die schrok ook enorm. Er moest ter plekke direct van alles geregeld worden, hij heeft al die praktische dingen geregeld, ik was helemaal van de wereld.’

Naar het ziekenhuis
‘Het enige dat ik wel zeker wist, was dat ik ons kindje niet thuis wilde krijgen. Dat had ik al een keer eerder gehad en dit kindje was nog wat groter. Ik was bang voor wat ik aan zou treffen, hoe zou het eruit zien en wat moest ik er dan mee? Ik had gewoon geen idee en we hadden thuis nog twee kinderen rondlopen. De volgende dag moest ik al naar het ziekenhuis. Ik kreeg controles en we kregen uitgebreid uitleg over hoe het nu verder ging. Ook kwam aan bod wat we graag zelf wilden en wat we daarbij nodig hadden vanuit het ziekenhuis. Ik hoorde termen die ik herkende van mijn eerdere bevallingen en realiseerde me: ‘Hoe klein ook, dit wordt een echte bevalling’. Ik moest die vrijdag gaan bevallen, gewoon op de verlosafdeling in het ziekenhuis. Ik vond het loodzwaar, we zagen pas bevallen jonge vrouwen in rolstoelen met maxicosi’s en kleine baby’s en ik zou straks mijn piepkleine baby levenloos gaan zien. Het was gelukkig wel allemaal heel goed geregeld. Dat doen ze tegenwoordig wel heel goed. Iedereen was bijvoorbeeld op de hoogte van dat het bij ons geen blije gebeurtenis zou gaan worden, een verpleegkundige kwam regelmatig kijken, het was wat dat betreft net zoals bij onze andere twee kinderen. Wat volgde was ook een echte bevalling, met echte weeën, een echte geboorte en een navelstreng die nog moest worden doorgeknipt.’

Jongetje

‘Ons kindje zag er gelukkig heel mooi, heel vredig uit. Hij was prachtig. Het betekende heel veel voor mij dat ik ons kindje kon zien. Ik wist wel: Het leeft niet meer, maar het was toch een heel mooi moment, heel bijzonder ook. En ik vond het mooi hoe toch die moedergevoelens direct bovenkwamen, net zo als bij de geboortes van onze andere kinderen. Ik was denk ik bang geweest dat het iets heel naars en traumatisch zou worden, maar dat was gelukkig niet zo. Ik voelde net als met mijn andere kinderen: ‘Dit is mijn kind’. Dat hij nog piepklein was maakte niet uit, hij was mijn kind. Het was een jongetje.’

Noah
‘Mensen wisten dat ik zwanger was, je kon al een klein buikje zien. Ze reageerden geschrokken op het slechte nieuws, de twaalf weken waren immers voorbij. Sommigen zeiden dingen als dat er dan blijkbaar iets niet goed was, dat er vast iets mis was, anderen zeiden er kort iets over maar vroegen er daarna nooit meer naar. Het medeleven deed me heel goed, maar opmerkingen als dat het misschien maar beter was zo daar kon ik niks mee, ik was wel net mijn kindje verloren! Ik vond het ook ingewikkeld om erachter te komen dat mensen helemaal niet in de gaten hebben dat zoiets gewoon een echte bevalling is, ook al heet het officieel op die termijn nog een miskraam. Ook beseften mensen niet dat ik echt een kindje moest gaan begraven, ze vroegen vaak ook niet naar zijn naam, dat vond ik heel pijnlijk. Het voelde voor mij alsof hij voor hen nog niks was, alsof hij niet echt was. Maar hij was wel echt en hij heeft een naam: Noah.’

Hartjesregen
Tegen andere mensen zou ik willen zeggen: je hoeft bij zoiets eigenlijk helemaal niet zoveel te zeggen. De meeste steun haalde ik uit reacties als: “Ik vind het echt heel erg voor je, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, zo erg vind ik het”. Als je niet weet wat te zeggen; zeg dat dan gewoon. Helemaal niks zeggen vond ik wel ingewikkeld. Zeg alsjeblieft wel íets. Het hoeft niet ingewikkeld of uitgebreid. Ik had zelf ook weinig behoefte om te praten in die tijd. Sommige mensen stuurden gewoon een hartje via WhatsApp bijvoorbeeld, dat was al helpend. En ik besef ook dat, om empathie te kunnen tonen, het van mensen vraagt dat ze het moeten aangaan, het verdriet even moeten (mee)voelen en dat is soms best lastig.’

Wilt u reageren, stuur dan een mail naar redactie@RTVHattem.nl

 

2 REACTIES

  1. Ontzettend veel respect voor deze vrouw en moeder. Heel erg bedankt dat jij je persoonlijke verhaal hebt willen delen. Heel mooi verwoord!

    Het artikel zelf is ook prachtig geschreven. Eerlijk, respectvol, liefdevol en informatief. Het heeft me diep geraakt.

    Heel erg goed dat jullie hier aandacht voor hebben!

Laat een reactie achter

Plaats alstublieft uw reactie
Vul je naam in